ինչ սիրեցի այդպես,
ամենն ինչ թանկ եղավ:
լքում եմ ու սուլում
իմ հին այն մեղեդին,
որ ես էի նորի՜ց,
ու ես էի կրկի՜ն
ու որ լուսաբացներ
իմ թիկունքում կային...
ինչ ծանոթ է կրակն
ու այս ձայները հին,
ինչ ծանոթ են խարույկն
ու իմ այս մեղեդին...
լքում եմ այս ամենն
ու ինձ վերադառնում,
թող լուռ լինի կրկին,
թող տաք լինի կրկին
ու թող նորից, նորի՜ց
ժպիտներս մատնեն
օրերս խենթացած,
սերերս խենթացնող...
ինչ չնչին են հիմա
հրդեհներն ընտանի...
սպասվում է ապագա՜
սպասվում են կատաղի
վազքեր տափաստանում
իմ երազի գայլի...
լքում եմ ես հիմա,
իմ եսերին բոլոր,
հեռանում եմ խելառ,
հեռանում մեղավոր
ուրիշների աչքում,
բայց և այնքան հանգիստ,
բայց և այնքան ուժեղ,
որ ժպիտս ահա
ցանկանում է պայթել...
No comments:
Post a Comment